Park angielski miał charakter nastrojowo-sentymentalny z elementami architektury sztucznie nawiązującej do przeszłości, np. sztuczne ruiny, obeliski, świątynie (folly), naśladujące gotyckie lub antyczne budowle.

Ogrodnicy wykorzystywali naturalne warunki miejsca, w którym zakładali ogród. Unikali też płotów oraz parkanów. Zamiast sztucznych ogrodzeń pojawiły się skały, żywopłoty oraz strumienie.

Styl angielski dedykowany jest przede wszystkim wielkim ogrodom. W ogrodach tych bezdyskusyjnie przeważają zielone trawniki oraz nieregularne rabaty kwiatowe w stonowanych odcieniach bieli, fioletu, różu i czerwieni. W projekcie ogrodu angielskiego najważniejszą kwestią był fakt, aby zachować naturalność i spójność krajobrazu.

W odróżnieniu od barokowych, prostych i symetrycznych ścieżek – w aranżacje ogrodów angielskich wchodzą kręte, wijące się alejki obsadzone gęstymi, starannie dobranymi kępami długowiecznych roślin, w tym bylin, winobluszczy, hortensji, hibiskusów. W zaciszu alejek stawia się romantyczne, z reguły drewniane ławeczki w celu stworzenia typowej nastrojowo-sentymentalnej atmosfery.

Charakterystyczną cechą typowych ogrodów francuskich jest regularność kompozycji, zwykle zaznaczana symetrią dwuboczną względem alejki głównej biegnącej przez środek ogrodu.

Drzewa i krzewy formowano i równo strzyżono. Aleje, szpalery, labirynty i punkty widokowe układały się w ogrodowe wnętrza o różnych funkcjach. W ogrodach barokowych niezwykle ważne były kontrast i światłocień – ich uzyskanie w praktyce polegało na zróżnicowaniu wysokości terenu w bezpośrednio sąsiadujących częściach ogrodu oraz dbałości o rozmaitość kolorystyki sadzonych roślin. Starano się tak projektować założenia ogrodowe, aby zachowywały cechy dynamiczne, zwracały uwagę swoim bogactwem kształtów i kolorów oraz efektownością i rozmiarami.

Zieleń wzbogacano ławkami, fontannami, rzeźbami. Pałace, a zwłaszcza zamki, które wcześniej miały charakter obronny, stały się częścią ogrodów poprzez zabudowę na planie podkowy z dziedzińcem pośrodku (tzw. układ entre cour et jardin). Najlepszy widok na główny ogród, zwykle umieszczony za pałacem, roztaczał się z okien sali balowej pałacu. Wzdłuż osi ogrodu umieszczano elementy podkreślające reprezentacyjność – strumyk, basen, aleję lub pawilon ogrodowy. W dalszej części ogrodu znajdowały się elementy charakterystyczne dla baroku i rokoka – labirynty, gabinety, boskiety oraz teatry ogrodowe; zazwyczaj umieszczano je poza częścią parterową ogrodu.